مداحی

*حالا مردم مدینه راحت شدید مادرم رو كشتید؟دیگه صدایی از مادرم بلند نمیشه، آخه خودشون گفتند:یا روز گریه كن یا شب گریه كن،خسته شدیم از گریه هات، زبون ِ حال بگم:*

می نویسم به چشم تر مادر

می نویسم به روی در مادر

با همین پاره ی جگر مادر

سوختم از سکوت اگر مادر

می نویسم مرا ببر مادر

خواهرم نام ِ مادر آورده

چادر گریه آور آورده

غم من باز هم سرآورده

کوچه دادِ مرا در آورده

باز رفتم به آن گذر مادر

کوچه بود و عبور بانویش

کوچه و یک بهشت در کویش

مادری و فرشته هر سویش

باد حتی نخورده بر رویش

من از کوچه بی خبر مادر

کوچه بود و غروب غم بارش

کوچه بود و دو تا عزا دارش

کوچه ی سنگی و دو دیوارش

کوچه و سنگ های بسیارش

کوچه پر شد ز رهگذر مادر

دیدم آنجا هزار مشکل را

بسته بودند راه منزل را

جمع نا محرم و ارازل را

دیدم آن روز دست قاتل را

وای از چشم خیره سر مادر

چشم خود را که بست زد سیلی

دید بی حیدر است زد سیلی

وای با پشت دست زد سیلی

گونه ای را شکست زد سیلی

سنگ دیوار بود و سر مادر

می زدم داد که نزن نامرد

کُشتی اش پیش چشم من نامرد

جای مادر مرا بزن نامرد

یک نفر بین چند تن نامرد

از غرورم شکسته تر مادر

او زد و هر دو تا زمین خوردیم

هر دوتا بی هوا زمین خوردیم

پیش نامردها زمین خوردیم

خنده کردند تا زمین خوردیم

چادر و خون و خاکِ سر مادر

شاعر:حسن لطفی

*دو جا بی هوا زدن، بی هوا ریختن،یه جا تو كوچه ی بنی هاشم بی هوا ریختن، هر كی رسید زد،یه جا كربلا. بی بی یه وصیت كرد، گفت:دخترم كربلا من نیستم، به جای ِمن زیر ِ گلوی ِ حسین رو ببوس. بریم كربلا؟*

به تنش تا كه كردند خنجر را

بوسه ای زن به آن زیر ِ گلوش

قبل ِ تیر و سنان و سر نیزه

قبل از اینكه خنجرش با زور

می زند نانجیب بر نیزه

بعد غارت فراریان را دید

تبر و دشنه تیز می كردند

با لباسی كه از تنش كندند

تیغشان را تمیز می كردند

دید حتی لباس ِ اصغر نیست

نخ ِ قنداقه هم به غارت رفت

دست ِ رباب را بستند

بین نامحرمان اسارت رفت

*قرار و مدار گذاشتند، چه ساعتی؟همین كه خانم با قد خمیده اومد بالای گودال، دید زینب هی خاك ها رو می ریزه رو سرش، نگاه می كنه گودال رو، چه ساعتی؟ وَ الشِّمْرُ جالِسٌ عَلى صَدْرِکَ، دید اون نامرد نشسته رو سینه ی حسین، هی خنجر رو فشار میده،این سر بریده نمیشه، دید راه نداره،موی حسین رو گرفت،به پشت خواباند.*

او می برید و من می بریدم

از حرم تا قتلگاه زینب صدا می زد حسین....

* السلام علیك ِ یا فاطمة الزهرا *

نَاحِلَةَ الْجسْم یعنی

نحیف و دل شكسته میری

جوونی اما مادر پیری

بهونه ی سفر می گیری

***

بَاكِیَةَ الْعَیْن یعنی

بارون ِ غصه ها می باره

چشای ِ مادر ِ ما تاره

دیگه علی شده بیچاره

***

مُنَهَّدَةَ الرُّكن یعنی

توون برات نمونده بانو

كی قلبتو سوزونده بانو

كی بالتو شكونده بانو

***

مُعَصَّبَةَ الرَّأْس یعنی

بستی سری رو كه پر درده

رنگ رخ ِ تو مادر زرده

تو كوچه كی جسارت كرده

***

جوری لگد خوردی كه

نمی تونی بلند شی ازجات

جای ِ غلاف ِ رو بازوهات

داری میری كنار ِ بابات

***

هیچ كسی ای وای ِ من

نگفت تو كوچه به اون كافر

نزن زن و جلوی ِ شوهر

بمیره زینبت ای مادر

دَری که ساختم آخر به من خیانت کرد

*روز شهادتی باید جوری ناله بزنی،با این حال و هوات، همه ی مردم شهر بدونند كه مادر ما با مرگ ِ طبیعی از دار ِ دنیا نرفت،وای مادرم....، ناله بزن*

دَری که ساختم آخر به من خیانت کرد

گرفت آتش خود را به روی یار انداخت

*خجالت نكش برا مادر ِ امام حسین باید ناله بزنی*

میان معرکه سلمان خداش خیر دهد

دوید و زود عبا را رویِ نگار انداخت

*سیدا،غیرتی ها،شیعه تعصبی است، من میدونم برا بیت ِ بعدی ناله ات میره مدینه، میگی نه، بسم الله،ببین چی میگه علی:*

خودم ز سینه ی او میخ را در آوردم

ببین مرا به چه کاری که روزگار انداخت

عقب کشید و به دیوار خورد و در پیچید

شیار در به روی پهلویش شیار انداخت

*بگم راحتت كنم؟بسم الله،هر كی خودش رو زد روزی داره،بسم الله*

زن جوان مرا می زدند نامردها

مدینه فاطمه ام را در احتضار انداخت

و یک غلاف که دست چهل نفر چرخید

و دست فاطمه را عاقبت ز کار انداخت

شاعر : محمد جواد پرچمی

...

وسط كوچه میزدم فریاد

 بی هوا زد كه، مادرم افتاد

 مادرم افتاد، كه من افتادم

مگه اون لحظه میره از یادم

دست ِ گل ِ پرپرم خدا پشت در افتاد

صدا خنده ها بلند شد تا مادر افتاد

آخه چه جوری زدن مگه كه با سر افتاد

وقتی یه لشكر میزنه معلومه كه در میشكنه

بال كبوتر میشكنه، پهلوی مادر میشكنه

*می خوای دلت بره یه جایی كه منتظرشی، آخه مادرشم قرار و مدار گذاشت،علی قرار گذاشت،چی گفت:*

خوشی زعمر ندیده خدا نگهدارت

صنوبری كه خمیده خدا نگهدارت

قرار بعدی ِ ما كربلا زمان غروب

كنار ِ رأس بریده خدا نگهدارت

*چه زمانی؟ وَ الشِّمْرُ جالِسٌ عَلى صَدْرِکَ*

مادرش آمده گودال نچرخان بدنش

استخوان های گلویش ز قفا ریخت بهم

ای حسین.....